Van den Hul The Cloud Hybrid 3T

Zoals de trouwe lezer wel weet worden de apparaten in mijn audioset al sinds jaar en dag  met elkaar verbonden door middel van Siltech kabels. Natuurlijk is er wel eens een uitstapje geweest zoals bijvoorbeeld de John van Gent kabels en de Van den Hul Inspiration Hybrid (Tannoy Reference). Vooral de laatste zakte wat door het ijs, daar had ik best mooie verhalen over gehoord maar dat was in mijn set zeker niet aan de orde. De JvG’s zijn fraai maar kwam telkens weer terug op Siltech.

Een zeer goede audiovriend had al eens aangegeven lyrisch te zijn van de Van den Hul The Cloud Hybrid 3T luidsprekerkabels. Maar ja, diezelfde vriend vond de Inspiration daar ook erg op lijken en dat resultaat is dus bekend 😉
Afijn, een weekje terug werd op Marktplaats een set Van den Hul The Cloud Hybrid 3T aangeboden voor een redelijke prijs. Alleen te lang maar met wat overleg kon er nog wat van de prijs af om eventueel de kabel in te kunnen laten korten. De koop gesloten en gisteren werd de kabel inclusief bijbehorende koffer bezorgd. Hup, de boel aangesloten, de kabels waren dan wel ijskoud van de reis met Post.nl maar ben er toch meteen voor gaan zitten!

Tja, wat er dan gebeurt had ik in mijn stoutste dromen niet kunnen vermoeden. Was dit mijn set?! Werkelijk een explosie van detail, diepte en dynamiek! Dit soort verbetering verwacht je dus niet hè met een kabel. Ik heb regelmatig kabels geprobeerd en beluisterd, de genoteerde ervaringen kun je lezen in de diverse artikelen, echter nooit in deze mate en dat is heel bijzonder.
Wat ook opvallend is:  meestal als er detail bij komt, wordt het geluid meer analytischer, cleaner maar ook “onpersoonlijker” en “killer”. Zo niet in dit geval. Het totale geluid wordt juist plastischer en rekbaar.  Gek woord dat laatste in deze context  maar vertaal het toch maar als muzikaler.
Waar dat aan ligt? Geen idee, materiaal keuze zoals non-metaal? Bewerking? Zeg het maar.

Een stukje techniek is wel op z’n plaats. De 3T kabels van Van den Hul staat voor True Transmission Technology en bestaat uit een mix van diverse onconventionele materialen zoals  Linear Structured Carbon (LSC). Hierdoor krijgt het materiaal volgens de Van den Hul site de onderstaande eigenschappen:

• Geen mechanische en chemische veroudering
• Geen oxidatie
• Een zeer stabiele materiaalstructuur waardoor hoge resoluties bij lage signaal niveaus
• Flexibele opbouw dus geen mechanische stress in de kabels
• Zeer lage interne grenzen en overgangen waardoor “Cross Crystal Distortion (C.C.D.)” wordt voorkomen
• Zorgt voor de hoogst mogelijke haalbare resolutie

Zo dat zijn nogal eigenschappen. Maar aan het resultaat te horen wordt dat allemaal waargemaakt, ik kan daar niets anders van maken. Ook het gebruikte aansluitmateriaal, de zogenaamde Berribus-connectoren van Rodium, is van uitstekende kwaliteit en er kan gekozen worden voor banaan en vork aansluiting. De afwerking staat op een hoog niveau! De kabels zijn overigens ook zwaar. De Siltech zijn veel lichter van gewicht. De effectieve ader doorsnede is dan ook 8,36 mm2 (AWG8).

En dan de beleving: muziek, muziek en nog eens muziek. Er is in korte tijd veel doorheen gegaan. Uiteraard de standaard hoogstandjes zoals:

Black Magic Woman van Patricia Barber van het album Companion . Sowieso al een prachtige opname maar wat er nu aan detail is bijgekomen is geweldig. Ik hoor kleine subtiele instrumenten die voorheen blijkbaar verloren gingen in het geheel. En prachtig qua plaatsing. Er is zoveel lucht om de instrumenten heen gekomen dat het een explosie lijkt van extra muziek! Patricia’s stem staat rotsvast tussen de luidsprekers, waar dit voorheen nog wel eens wat kon dwarrelen.
De bongo’s klinken prachtig los maar de attack op de velletjes is zeer krachtig. Iets waar deze kabels zeker in uitblinken. Een klap is een klap!

Ook Malia en Boris Blank moesten er weer aan geloven met het fraaie nummer Turner’s Ship van het album Convergence staat als een huis. Het laag is overweldigend en ook hier weer de onwijze winst aan detail, gelaagdheid en diepte! En de stemmen, heel fraai gepositioneerd op de plek waar ze blijven staan.

Nils Lofgren’s Keith don’t go is ook zo’n nummer wat je moet beluisteren. Geweldig om te horen hoe de gitaar nog puntiger en afgebakend klinkt zonder ook maar iets aan scherpte te krijgen.
Zijn stem kan nogal wat ielig klinken, maar wint absoluut aan kracht en toon aan de onderzijde en krijgt daardoor meer body!

Zo is er dus veel beluisterd in redelijk korte tijd. Thom Rotella’s fraaie Baka, Michel Jonasz’s Le Temps Passe, ja die met de geweldig diepe bas en noem maar op. De komende tijd zal er nog veel meer muziek doorheen gejaagd worden.
Nou ja, gejaagd. Wat opvalt is dat ik nummers nu in het geheel beluister waar ik voorheen nog wel eens de neiging had om te gaan “zappen” en dat zegt heel veel!